İnsan Gücü – Asya Ülkeleri Eğitim Sistemi – Essay – Ödev – Tez – Makale – Çeviri – Tez Yazdırma -Tez Yazdırma Fiyatları

İnsan Gücü

İnsan gücü planlamasının genel adımlarını belirlemek prensipte basittir. Süreç, (1) mevcut ekonomik yapıdaki işçilerin sayılarını, türlerini ve kalitesini değerlendirmek, (2) belirli bir gelecekte arzu edilen ekonomik yapı türünü tasavvur etmek, (3) sayıları, türleri ve kaliteyi hesaplamaktan oluşur. Öngörülen ekonomik kuruluşta personel için ihtiyaç duyulan işçi sayısı, daha sonra (4) istenen iş gücünü üretecek programların oluşturulması. Bu genel adımları belirlemek basit olsa da, her adımdaki bileşenleri belirlemek ve bunları verimli bir şekilde uygulamak, özellikle ASEAN ülkelerinin en büyüğünde çok zor olduğu kanıtlanmıştır.

ASEAN ulusal kalkınma programlarında eğitim planlamacılarının karşılaştığı görevleri incelersek, insan gücü üretiminde eğitim sisteminin uygun rolünü belirlemenin ve uygulamanın karmaşıklığı belki de takdir edilebilir.

Mevcut işgücündeki her tür işçinin sayısını belirleyen ilk adım, nüfusları geniş çapta dağılmış ve anket araştırmalarında çok mütevazı becerilere sahip ülkeler için başlı başına zor bir iştir. Belirli gelecek zaman ve yerlerde ihtiyaç duyulan her bir işçi tipinin sayısının gerçekçi bir tahminini sağlayan ikinci adım, daha da zordur, çünkü tam olarak anlaşılmayan çeşitli faktörler hakkında doğru spekülasyonlar gerektirir.

Bu faktörler arasında (1) ülkenin dünya pazarındaki ihracatından beklenecek gelir miktarı, insan gücü programlarını finanse etmek için gereken gelir, (2) işçileri istihdam edecek genişletilmiş endüstriler için tesislerin inşaat hızı, (3) ulaşım ve iletişim gibi altyapı öğelerinin mevcudiyeti gelişen ekonomik sistemde malzemeleri ve ürünleri taşımak için gerekli tesisler, (4) her türden işçinin işe alınma ve eğitilmesi gereken oran, (5) uygun şekilde eğitilmiş işçilerin ihtiyaç duyulan yerlerde iş almaya istekliliği, ve (6) bir istihdam türü için verilen eğitimin aynı zamanda başka bir tür için eğitim işlevi görme derecesi vardır.

Ancak daha da karmaşık olan, eğitimcilerin kimin, ne zaman, nerede ve nasıl eğitileceğini belirleme ve ardından bu kararı verimli bir şekilde yerine getirme görevidir. Bu sadece, her türden kaç işçiye ihtiyaç duyulduğunu öğrenmek ve sonra bu sayıları üretmek için yeterli sayıda uzmanlaşmış okul kurmaya çalışmak meselesi değildir. Eğer planlama işi iyi yapılacaksa, toplumdaki mesleki eğitimin mevcut dinamikleri hakkında iyi bir bilgi sahibi olmayı gerektirir.

Hangi yeni okullara ihtiyaç olduğunu veya mevcut okullarda ne gibi değişiklikler yapılması gerektiğini belirlemeden önce mevcut eğitim sistemlerini incelemek ve güçlü noktalarından yararlanmak en akıllıca yaklaşımdır. Örneğin, Malezya’da motosiklet veya motorlu scooter tamircileri için sistematik bir eğitim yoktur, ancak ülke genelinde yaygın ve görünüşte verimli bir tamir atölyeleri ağı vardır.

İnsan gücü PLANLAMASI nedir
Üretimde kullanılan insan gücü nedir
İnsangücü tdk
İNSAN Gücü İNSAN KAYNAKLARI eği VE dan hiz LTD. ŞTİ
İnsan gücü Nedir

Bu mesleğe yönelik eğitim, ilgili genç erkeklerin tamirhanelere uğradığı ve mevcut tamircilerden ticareti öğrenen, resmi olmayan bir çıraklık düzenlemesi yoluyla sağlanır. Bu koşullar altında, gelecek için genişletilmiş bir motosiklet mekaniği birliğini eğitmek için özel müfredatlar veya okullar oluşturmak israf olur.

Bu nedenle, eğitim planlayıcılarının, işçilerin işlerine giderken kullandıkları mevcut yolları anlamaları ve gelecekteki ihtiyaçları karşılamak için bu yolların tahmini verimliliğine göre yeni planları ayarlamaları gerekir. Gelecekte daha fazla veya daha iyi tamirciye ihtiyaç duyulursa, çıraklık sisteminin işleyişini iyileştirmek, meslek okullarında özel sınıflar kurmaktan daha iyi bir çözüm olabilir.

Mahsullerden daha yüksek verim elde etmek veya belirli bir bölgenin mahsullerini çeşitlendirmek için tarımsal uygulamaları iyileştirme meselesi, Singapur hariç tüm ASEAN ülkelerindeki planlamacıların endişesidir. Bu hedeflere ulaşmak için, birçok ülke okullardaki tarımsal eğitim miktarını artırmaya çalıştı.

Örneğin, 1970’lerdeki ulusal kalkınma planlarında Endonezya Eğitim Bakanlığı, ilkokulun üst sınıflarında tarımsal eğitim sağladı, çünkü birçok öğrenci 5. veya 6. Sınıftan sonra okula devam etmedi. Planlamacılar bu tür çocukları donatmayı umuyordu. ilkokuldan ayrıldıktan sonra tarım işçisi olarak uygulayabilecekleri becerilere sahip. Ancak çeşitli sorular eğitimcileri endişelendirmiştir.

Geleneksel olarak yaşlılara çok saygı duyan kültürlerde, çiftçilik yapan ebeveynler, sadece ilkokula giden çocuklarından çiftçilikle ilgili daha yeni fikirleri kabul etmeye meyilli midir? Bir şehirde öğretmen yetiştiren bir okulda okuyan ilkokul öğretmenleri, tüm hayatı çiftçilikle geçen çocukların ve ailelerinin çiftçilik uygulamalarını ne kadar etkileyebilir?

Yani, ilkokul birinci sınıf öğrencileri çiftçilik uygulamalarında öğretmenlerinden daha uzman değiller mi? Öğrencilere okulda daha iyi çiftçilik uygulamaları öğretmek ve onlardan ailelerini değiştirmelerini beklemektense, tarımsal yayım hizmetleri aracılığıyla ebeveynler için yaygın eğitim programlarına yatırım yapmak ve daha sonra ebeveynlerin çocuklarına iş başında öğretmelerini sağlamak daha iyi değil mi? 

Tarım alanındaki mesleki eğitimcileri ilgilendiren bu sorular, balıkçılık, mobilya yapımı, genel marangozluk, metal işçiliği ve benzerleri gibi meslekler için en iyi mesleki eğitim teknikleri hakkında sorulanlara benzer.

Mesleki eğitim için sağlam öğretmen yetiştirme programları oluşturmak, özellikle gelişmekte olan ülkelerde, özellikle bu ülkelerde bu kadar yetersiz olan endüstriyel ve ticari uygulama becerilerinde zor olmuştur. İlk olarak, daha uygun öğrencileri mesleki öğretmen programlarına almak zor olmuştur.

En parlak öğrenciler genellikle meslek kursları veya öğretmen eğitimi yerine mesleklere ve yönetim pozisyonlarına veya devlet istihdamına yol açan daha prestijli müfredat akışlarına kaydolmayı tercih ederler. İkincisi, verimli bir şekilde eğitilmiş iş uygulamaları veya elektronik veya oto tamircisi öğretmeni, genellikle bir işyerinde, elektronik fabrikasında veya oto tamirhanesinde çalışarak bir meslek okulunda öğretmenlikten çok daha fazla para kazanabilir.

Bu nedenle, bir eğitim sistemi yetenekli mesleki öğretmenleri mezun edebildiğinde bile, bu tür öğretmenlerin büyük bir kısmı genellikle sınıf yerine iş veya endüstri dünyasına girer.

Modern bir iş gücü üretme görevi, makinistleri, elektronik teknisyenlerini, iş makinesi operatörlerini, kaynakçıları, matbaacıları, mekanikçileri, teknik ressamları, sac işçileri ve benzerlerini eğiten programlar için ekipman maliyeti ile daha da karmaşık hale gelir. Bu tür eğitim tesisleri için çoğu ekipman ithal edilmeli ve iyi durumda tutulmalıdır.

Bu nedenle, bir ülkenin yalnızca gerekli ekipmanı ithal etmek için fonlara ihtiyacı olmakla kalmaz, aynı zamanda yedek parça, malzeme ve ekipmanın bakımı ve onarımı konusunda eğitimli personele sahip olması gerekir. Bu gereksinimlerin ASEAN ülkelerinin çoğunda, özellikle de ülkelerin en büyük şehirlerinin dışında karşılanması zor olmuştur.