Eğitimdeki  Kaygılar – Asya Ülkeleri Eğitim Sistemi – Essay – Ödev – Tez – Makale – Çeviri – Tez Yazdırma -Tez Yazdırma Fiyatları

Eğitimdeki  Kaygılar

Eğitimdeki  kaygıların bir sonucu olarak hükümet, öğretmen temini sorunlarıyla başa çıkmak, yetenekli öğretmenlerin meslekte kalmalarını teşvik etmek ve sosyal statülerini iyileştirmek için adımlar attı. Bir önlem, devlet okulu öğretmenlerinin maaşını artırmak ve özel okulların öğretmenlerine on üçüncü aylık maaş vermelerini istemek olmuştur. Ayrıca, devlet okulu personeli için yeni bir maaş yapısı hükümet tarafından onaylandı ve okul yöneticileri ve sınıf öğretmenleri için paralel bir maaş skalası sağladı, böylece artık bir sınıf öğretmeni bir okul müdürü kadar kazanabiliyor.

Ayrıca, yetenekli öğrencilerin öğretmenliği meslek edinmelerini teşvik etmek için devlet kurumları ve özel kaynaklarla işbirliği içinde öğretmen yetiştiren kurumlarda burslar oluşturulmaktadır. Eğitim alanında lisans derecesi ile sonuçlanan dört yıllık bir kolej kursuna kaydolan öğrencilerin yüksek kalitesini daha iyi sağlamak için, başvuru sahiplerinin Ulusal Kolej Giriş Sınavını geçmeleri gerekmektedir.

Filipinler Üniversitesi Eğitim Koleji gibi bazı öğretmen eğitimi kurumları, kabul için hem lise not ortalamasında bir standart hem de Üniversiteye Giriş Sınavında kabul edilebilir bir puan gerektirir. 1977’de hükümet, öğretmenlerin ruhsatlandırılmasını da onayladı. 1978’den itibaren, hiç kimse Öğretmenlik Mesleki Kurul Sınavını geçmeden ilk veya orta okulda boş bir yeri doldurmak için sınıf öğretmeni olarak işe alınamaz ve 1980’e kadar hiç kimsenin mesleki lisansa sahip olmadıkça öğretmenlik yapmasına izin verilmeyecektir.

Bu nedenle, çözülmekten daha fazla öğretmen sayısı sorunu ile Filipinler hükümeti, öğretim gücünün kalitesini artırmak için güçlü önlemler alıyor.

Bugün öğretmen yetiştirmede tüm lisans programları dört yıllık derslerdir. İlköğretim öğretmenleri için dört yıllık hizmet öncesi eğitime geçiş 1950’lerin başına kadar başlamadı, 1925 Monroe Anketinin böyle bir uygulamayı tavsiye etmesinden çeyrek yüzyıl sonra. Daha önce de belirtildiği gibi, öğretmen eğitimi 1900’lü yılların başında ilköğretimden sonra iki yıllık bir kurs olarak başlamıştır. 1925’ten sonra, program dört yıllık bir liseden mezun olanlar için iki yıllık bir ileri eğitime genişletildi.

1950’lere gelindiğinde, öğretmen eğitimi kurumları dört yıllık derece veren kolejler haline geldi. Eğitimde bilim lisans derecesinin beş çeşidi, biri ilköğretim için, diğeri orta öğretimin akademik konuları için ve üç tane daha tarımsal, teknik ve ticari eğitimdeki uzmanlıklar için sunulmaktadır. Ayrıca, bazı kurumlar, eğitim alanında yüksek lisans veya doktora derecesine götüren lisansüstü eğitim sunmaktadır.

1971’de ülkenin lisansüstü programlarının yüzde 50’sinden fazlası öğretmen eğitimindeydi. Şu anda öğretmen-eğitim liderlerinin karşılaştığı başlıca sorunlar, üretilen öğretmen türlerindeki ve mezunların kalitesindeki dengesizliklerdir. 1970’lerin son on yılı, öğretmen eğitimine kayıtlarda bir düşüş eğilimine tanık olmasına rağmen, mevcut mezun stoku hala önemlidir.

O halde sorun, genel olarak öğretmen fazlalığı, ancak fizik, matematik, kimya ve müzik gibi uzmanlık alanlarındaki yetersiz kaynaktır. Ayrıca, öğretmen mezunlarının kalitesiyle ilgili asırlık bir sorun var. Öğretmenlikle ilişkili düşük maaş ve düşük prestij, daha iyi öğrencileri öğretmen eğitimi kurslarına çekmeye yardımcı olmaz.

Öğretmen yetiştirme kurumları kendilerini bir ikilem içinde bulurlar. Azalan başvuru havuzu karşısında seçmeli kabul politikaları mı uygulamalılar, yoksa düşük yetenekli birçok öğrencinin programlara girmesi için kabuller mi açmalılar? Bugün Filipinler’de öğretmen eğitiminin başlıca sorunları bunlardır.

Türkiye de eğitim sisteminin en önemli sorunları
Türk eğitim sisteminin sorunları ile ilgili Makaleler
türkiye’de eğitim sorunları ve çözümleri
Eğitim sorunları makale
Türk eğitim sisteminin sorunları slayt
Türk eğitim sisteminin Sorunları maddeler halinde
Temel eğitimin temel sorunları
Türk Eğitim sisteminin Sorunları pdf

Filipinler’de Okullaşmanın Geleceği — Planlar ve Sorunlar

Önümüzdeki yıllarda eğitim sisteminin ülkenin ekonomik, sosyal, kültürel ve politik hedeflerine katkı sağlama açısından giderek daha etkin hale gelmesi beklenmektedir. Daha önce belirtildiği gibi, hükümetin beş yıllık kalkınma planları dizisi “tüm Filipinliler için iyileştirilmiş bir yaşam kalitesinin elde edilmesi ve sürdürülmesine” yöneliktir.

Bu genel amaç, eğitim sistemi de dahil olmak üzere toplumun her kesiminin katkıda bulunması gereken yedi alt hedef olarak belirlenmiştir:

(1) İstihdam fırsatlarının yaratılması, gelir farklılıklarının azaltılması, yoksulların yaşam standartlarının iyileştirilmesi ve sosyal ve kültürel değerlerin zenginleştirilmesi yoluyla sosyal adaleti ve ekonomik kalkınmayı teşvik etmek.
(2) Tarımda ve diğer temel mallarda kendi kendine yeterlilik.
(3) Yüksek ve sürdürülebilir ekonomik büyümenin sağlanması.
(4) Yurtiçi kaynak seferberliği ve ülkenin kalkınması
ödemeler dengesi pozisyonu.
(5) Altyapı desteği ile geri kalmış bölgelerin geliştirilmesi,
seçici teşvikler ve endüstriyi dağıtmak için diğer önlemler.
(6) Çevre yönetiminin iyileştirilmesi.
(7) İç güvenliğin ve uyumlu uluslararası ilişkilerin geliştirilmesi
tion.

Bu hedeflere ulaşmak için genel strateji, hayati öneme sahip eğitimin “ulusal kalkınma çabalarında sosyal kalkınma fırsatlarına daha adil erişim ve insan kaynaklarının tam kullanımı için koşullar yaratma” rolünü üstlenmesi beklenmektedir.

Planlardaki eğitim, bir tüketim kalemi olarak değil, insan kaynakları geliştirmenin bir aracı ve dolayısıyla devam eden bir yatırım olarak görülüyor. Bu yatırım, nüfusun üretim kapasitesini geliştirmeyi ve artan verimlilikten elde edilen faydalardan yararlanmayı amaçlamaktadır.

Genel ulusal kalkınma ortamında, eğitim planlamacıları gelecek için kendi hedeflerini belirlemişlerdir. Hedeflerin çoğu 1972 Eğitim Geliştirme Yasası, 1973 Anayasası ve Ulusal Ekonomik ve Kalkınma Otoritesinin 1977-1982 ulusal planından türetilmiştir. Anayasa, “ulusal kalkınma hedeflerine uygun, eksiksiz, yeterli ve entegre bir eğitim sistemi” taahhüdünü içeriyordu.

1972 Yasası, (1) teknik enstitülerin, beceri eğitim merkezlerinin ve diğer yaygın eğitim programlarının kurulması ve geliştirilmesi, (2) müfredat ve personel geliştirme, (3) temel eğitim için ders kitabı üretimi alanlarında bir dizi eğitim projesi oluşturdu. eğitim, (4) tarımsal eğitimin genişletilmesi ve (5) seçilen eğitim kurumlarının fiziksel olanaklarının iyileştirilmesi. Bu projeleri izlemek üzere Eğitim ve Kültür Bakanı tarafından Eğitim Projesi Uygulama Görev Gücü oluşturulmuştur.

Hükümetin önümüzdeki yirmi yıl için eğitimdeki öncelikleri, 1977-1982 ulusal planında şu şekilde tanımlanmıştır:

eğitim sistemi, eğitim fırsatlarını eşitlemeye, evrensel okuryazarlığı sağlamaya ve ülkenin ekonomik, sosyal, kültürel ve politik hedeflerini desteklemeye yönelik aşamalı olarak yeniden yönlendirilecektir. Plan bağlamında eğitim, zamana bağlı geleneksel örgün eğitim türüyle sınırlı kalmayacak, tüm öğrenme süreçlerini ve yaşam aktivitelerini geliştirecektir. Örgün, yaygın ve yaygın eğitim, yakın bağlantıları sürdürürken belirli rollere sahip olacaktır.