Okullara Öğretmen Temini – Asya Ülkeleri Eğitim Sistemi – Essay – Ödev – Tez – Makale – Çeviri – Tez Yazdırma -Tez Yazdırma Fiyatları

Öğrencileri Değerlendirme, Terfi Etme ve Onaylama

Eğitim merdiveninde bir sınıf seviyesinden diğerine öğrencinin ilerlemesi, temel olarak, öğrenci performansının bireysel öğretmen değerlendirmelerine, genellikle öğretmen tarafından yapılan kağıt kalem sınavlarına ve sınavlara dayalı değerlendirmelere, performans testleri, projeler, raporlar gibi diğer önlemlerle birlikte bağlıdır. 

Okul sisteminin ne kadar yeterli performans gösterdiğini belirlemek için Eğitim ve Kültür Bakanlığı tarafından aralıklı olarak ancak çok nadiren öğrencinin müfredat hedeflerine ulaşmasına ilişkin ulusal bir değerlendirme yapılır.

1971 1972’de Sürekli İlerleme Planının kabul edilmesinden önce, ilkokullar, bir öğrencinin performansını ortak, belirlenmiş bir standarda göre değerlendiren norm referanslı ölçülere dayanan bir not sistemi izledi. Standardın altında puan alan öğrenciler, bazı okullarda yüzde (yüzde 75) ve diğerlerinde 1’den 5’e bir sistemdeki bir sayı veya A’dan E’ye bir şemada bir harf olan başarısız bir not aldı.

(Sayı veya harf notları özel okullarda bulunur.) Böyle bir geçme-kalma sistemi devlet ilkokullarında atıldı ve 1971-1972’de Sürekli İlerleme Planı ile değiştirildi. Daha önce belirtildiği gibi, şema, her çocuğun benzersiz olduğu ve kendi hızında ilerleyebileceği varsayımına dayanmaktadır.

Her çocuğun sınıftan sınıfa “gereksiz tekrara gerek kalmadan” ilerlemesi amaçlandığından, okulu bırakma oranlarını azaltmak ve başarısızlığı ortadan kaldırmak için hesaplanmış bir terfi planıdır. Her sınıf düzeyi için standartlar belirlenir, ancak bunlar “bir terfi temeli olarak değil, her çocuğun kendi hızında büyümesine yardımcı olunan hedefler olarak kabul edilir”.

Gerçekte, plan tam anlamıyla bir “derecelendirme şeması” değildir. Daha çok, çocuğun Bakanlık tarafından belirlenen müfredat hedeflerine yönelik ilerlemesini değerlendirmede öğretmen tarafından belirlendiği üzere, öğrencinin yeteneğiyle ilgili olarak öğrencinin güçlü ve zayıf yönlerinin tanısal ve açıklayıcı bir raporlamasıdır. Çocuğun performansı ne kadar iyi olursa olsun, okul yılının sonunda otomatik olarak bir üst sınıfa geçer.

Özel ilkokullar ve tüm ortaöğretim kurumları, terfi için hepsinin karşılaması gereken belirlenmiş standartlara göre öğrenci performansını değerlendirmeye yönelik geleneksel uygulamayı takip etmeye devam ediyor. Sürekli İlerleme Planının devlet ortaokullarını da kapsayacak şekilde genişletilmesi yönünde bir öneri vardı, ancak bu, 1970’lerin sonunda henüz uygulanmamıştı.

Bu nedenle, Filipin okullarının not verme ve terfi uygulamaları, devlet-ilkokul düzeyinde son zamanlarda büyük revizyonlardan geçmektedir ve bu tür değişikliklerin, orta ve özel-ilkokullardaki bu tür uygulamaları yakın gelecekte de etkilemesi muhtemeldir.

özel eğitim yönetmeliği /2020 pdf
BİLSEM Yönergesi 2021
MEB evde eğitim YÖNETMELİĞİ
Evde eğitim yönetmeliği 2021 2022
BİLSEM yönergesi 2022
Evde eğitim Yönetmeliği ek ders
Özel eğitim YÖNETMELİĞİ 2020 Resmi Gazete
Evde eğitim öğretmen görevlendirme

Okullara Öğretmen Temini

İspanyol sömürge hükümeti 1863’te erkekler için normal bir okul kurmuştu, 1865 ile 1896 arasında 1813 öğretmen ve 324 öğretim görevlisi mezun eden bir kurum, böylece eğitim giderek din adamlarından sıradan insanlara aktarılabiliyordu. Buna ek olarak, kadınlar için bu tür ilk kurum 1875’te (Nueva Caceres İlköğretim Kadın Öğretmenler için Normal Okulu) kuruldu, bunu 1892’de Manila Belediye Okulu olarak adlandırılan kadınlar için daha yüksek bir normal okul izledi.

Bununla birlikte, günümüz öğretmenlerinin hizmet öncesi eğitiminin kökleri, Amerikalılar tarafından 1901’de Manila’da kurulan ve bir yıl sonra, diğer altı ilde Nueva Caceres, Cebu’da kurumun şubelerini açan Filipin Normal Okulu’na kadar uzanır. , Iloilo, Vigan, Cagayan ve Misamis. Bir süre için hepsi Amerikalılar tarafından görevlendirildi ve uzun yıllar boyunca bu okullar dizisi ülkenin ilköğretim okulları için tek öğretmen kaynağıydı.

1908 yılında ülkenin ilk devlet üniversitesi olarak kurulan Filipinler Üniversitesi’nde 1913 yılında ortaokul öğretmenleri yetiştirmek için bir kurs açılmıştır. 1918’de üniversite, devlet okulları için uzun yıllar ortaokul öğretmenlerinin tek kaynağı olan Eğitim Koleji’ni kurdu.

Başlangıçta, normal okul eğitimi miktar olarak mütevazıydı, sadece iki yıl sürüyordu ve normal lise programının bir parçasıydı. Amerikan sömürge hükümetinin evrensel ilköğretim sağlama tutkusuyla, öğretmenlere olan talep öyle arttı ki, 1925’te bu lise düzeyindeki normal okullardan yirmi iki tane vardı.

İlk ve orta düzeylerde hızla genişleyen kayıt, hükümetin mali taahhüdünü ilkokulun ötesine genişletmesini giderek zorlaştırdı. Sonuç olarak, ortaöğretim düzeyinde eğitim giderek daha fazla özel sektörün eline geçmeye başladı.

Böylece 1901 yılında tamamen kamu teşebbüsü olarak başlayan öğretmen eğitimi, 70 yıl sonra özel eğitim kurumlarının egemenliğine girmiştir. 1969’da öğretmen yetiştirme kursları sunan 391 okuldan sadece 38’i devlet okuluydu. Devlet okulları hem normal okulları hem de devlet üniversiteleri ve kolejlerindeki eğitim kolejlerini içeriyordu.

Üniversite diplomasının prestiji ve yüksek öğrenimin seçkinlerin bir ayrıcalığı olarak geleneksel görüşü ve öğretmen eğitiminin ülke çapında en erişilebilir üniversite programı olması gerçeği, öğretmen eğitiminde sürekli artan kayıtlarla sonuçlanmıştır. 1958’de, Eğitim Bakanlığı tarafından yetkilendirilen 1.642 kolej dersinin 532’si veya yüzde 32’si eğitimdeydi.

1960 gibi erken bir tarihte, çok sayıda öğretmenlik eğitimi mezunu ile düşük kaliteli hazırlık arasındaki dengesizlik, Eğitim Bakanlığı kayıtları, hem kamu hem de özel kurumlardan yılda 11.000 ila 14.000 öğretmenden mezun olduğunu gösterdiğinde, sadece yaklaşık 6.000’inin mezun olduğunu gösterdi. 

Ardından, öğretmen mezunlarının niceliği ve kalitesi düzenlenmediği takdirde, sonraki yıllarda yetersiz hazırlanmış öğretmen arzının fazla olacağı konusunda bir uyarı yapıldı. PCSPE, 1961’den 1968’e kadar, gerçek öğretmen talebini aşan 110.886 ilkokul öğretmeni ve 5.924 ortaokul öğretmeni mezunu olduğunu ortaya çıkardığında, bu tahmin şok edici bir gerçek oldu.

Öğretmen üretimini azaltmak için hesaplanan bir strateji şiddetle belirtildi. Buna göre, PCSPE (1) okulların akreditasyonu, (2) seçici kabul ve (3) işgücü ve eğitim piyasalarına ilişkin bilgilerin toplanması ve yayılması yoluyla kalitenin artırılmasını tavsiye etti.

Bu kaygıların bir sonucu olarak hükümet, öğretmen temini sorunlarıyla başa çıkmak, yetenekli öğretmenlerin meslekte kalmalarını teşvik etmek ve sosyal statülerini iyileştirmek için adımlar attı. Bir önlem, devlet okulu öğretmenlerinin maaşını artırmak ve özel okulların öğretmenlerine on üçüncü aylık maaş vermelerini istemek olmuştur.