Endonezya’da Dil – Asya Ülkeleri Eğitim Sistemi – Essay – Ödev – Tez – Makale – Çeviri – Tez Yazdırma -Tez Yazdırma Fiyatları

Endonezya’da Dil

Japon askeri liderler, resmi ve eğitim amaçlı Hollanda dilinin daha fazla kullanılmasını yasakladı ve Endonezya halkının Japonca öğreneceği zamana kadar Malay-Endonezya dilinin yerine geçti. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, Japonlar anavatanlarına döndüklerinde, yeni ilan edilen Endonezya Cumhuriyeti, halklarının birleştirici dili olarak Malay’ın Endonezya versiyonunu benimsedi.

Ve o zamandan beri Endonezya dili, tüm kabile grupları tarafından ulusal dil olarak coşkuyla benimsendi. İlk üç ilkokulda okullarda yerel lehçe eğitim dili olarak kullanılabilirken, bundan sonra Endonezya dili üniversite aracılığıyla tüm okullarda eğitim dilidir. Kısacası, ulusal dili öğrenmeye karşı bir direnç yoktur.

Dillerle ilgili eğitim sorunları, ilkokul sınıflarında yerel lehçeden ulusal dile uygun bir geçişin sağlanması ve hem Endonezyaca hem de ekonomik olarak mümkün olduğunda yerel lehçede ders kitapları üretilmesi gibi teknik konularla sınırlıdır. 

Belki de dil alanındaki en ciddi eğitim sorunu, yerel lehçeleri korumak ve aynı zamanda okul eğitimi ulusal dilde yapılırken kabile edebiyatını sürdürmek olmuştur. Sınırlı fonlar ve sınırlı personel ile eğitim sistemi, Endonezya dilinde evrensel okuryazarlık sağlamak ve bunları müfredata ders olarak dahil ederek bölgesel dillerin ve folklorun kaybolmasını önlemek gibi iki kat ağır görevle karşı karşıyadır.

Dini çeşitlilik, eğitim planlamacılarının dikkate alması gereken bir diğer faktördür. Endonezya, dünyadaki herhangi bir ülkenin en büyük Müslüman nüfusuna sahiptir. 1971 nüfus sayımında her bir dini mezhebin yüzdesi 87,5 Müslüman, 7,4 Hıristiyan (Katolikler ve Protestanlar), yaklaşık yüzde 2 Hindu, yaklaşık yüzde 1 Budist ve geri kalan yüzde 2 Konfüçyüs ve diğer mezheplerdi.

Hükümet, eğitim sisteminin her düzeyinde hem devlet hem de özel okullarda din eğitiminin gerekli olduğu dinde seçim özgürlüğü politikasına sahiptir. 1966’dan önce, herhangi bir dine mensup olmayan ebeveynlerin, çocuklarını her hafta verilen din eğitimi saatinden veya daha fazlasından muaf tutmaları mümkündü. Bununla birlikte, diğerleri arasında Endonezya Komünist Partisi tarafından desteklenen bu seçenek, Partinin 1966’da yasadışı ilan edilmesinden sonra değiştirildi, böylece her öğrencinin, öğrencinin inancını savunan ve din eğitimi konusunda uzmanlaşmış bir savunucu tarafından sunulan din eğitimine katılması gerekiyor. 

Müfredat kılavuzlarının yayınlandığı beş inanç, İslam, Katoliklik, Hıristiyan Protestanlık, Hinduizm (Bali versiyonunda) ve Budizm’dir. Bunlar, okul saatlerinde resmi olarak öğretilebilecek olanlardır. Diğerleri yapamaz.

Eğitim planlamacılarının etnik, dil, din ve sosyal sınıf özelliklerindeki belirgin farklılıklara ilişkin sorumluluğu, “Çeşitlilik içinde Birlik” (Bhinneka Tunggal Ika) ulusal sloganında yansıtılır. Görevleri, bir birim olarak ulusa bağlılığı teşvik eden ve aynı zamanda bütünü oluşturan ayrı grupların etnik, dil ve dini kimliğini koruyan bir eğitim programı oluşturmaktır.

Endonezya
endonezya dilini türkçe’ye çevir
Endonezya
endonezya’da yaşayan türkler
Endonezya dini
Endonezya Hangi Kıtada
Endonezce kelimeler
Endonezce öğreniyorum

Hükümet ve Kalkınma Planları

Son on yılda eğitim sisteminde kasıtlı değişikliklerin arkasındaki ana güç, halkın arzu ettiği “adil ve müreffeh bir toplum” elde etmek için hükümet tarafından formüle edilen beş yıllık ulusal kalkınma planları dizisi olmuştur. Kalkınma planları, 1966’dan önce izlenen sosyoekonomik-büyüme stratejisinden belirgin bir ayrılmayı temsil ediyor. 1966 öncesi dönemde hükümet, Cumhuriyet’in ilk kurulduğu 1945 Ağustos’undan bu yana görevde olan Başkan Sukarno tarafından yönetiliyordu.

Sukarno yönetiminde, 1950’lerin sonlarında ve 1960’ların başlarında ulus, Endonezya’daki yabancı yatırımın rolünü giderek azalttı ve Avrupalı ​​ve Amerikalı emperyalistlerin geçmişte Endonezya’yı sömürmekten büyük ölçüde sorumlu olduğunu, böylece Endonezya’nın ekonomik olarak kendi yolunu çizmesini istedi.

Aynı zamanda Endonezya Komünist Partisi ülkenin siyasi alanında güç kazandı ve hükümet yurtdışındaki siyasi desteği için Çin anakarasına giderek daha fazla bağımlı hale geldi. 1965 sonlarında bir komünist darbe girişiminin yenilgiye uğratılmasından sonra, tüm bunlar değişti. Komünist Parti dağıtıldı, Sukarno’nun yerine başkan olarak General Suharto getirildi ve ekonomik planlama, akademik hazırlıkları güçlü bir Amerikan ve Avrupa eğilimi olan Endonezya Üniversitesi’ndeki ekonomistlere verildi.

Sukarno (1961-1968) yönetimindeki daha önceki bir sekiz yıllık kalkınma planı, ekonomik yönleri açısından iç karartıcı bir başarısızlıktı. Eğitim bileşeninde elde ettiği tek olumlu gelişme, ülkenin 21 ilinin her birinde bir devlet üniversitesi ve bir devlet öğretmen kolejinin kurulmasıydı. 1968’deki yeni Suharto hükümeti altında, ülkenin ana sanayi tarımının iyileştirilmesini ve petrol, maden yatakları ve geniş ormanlar gibi doğal kaynakların sömürülmesini vurgulayan bir dizi beş yıllık kalkınma programı başlatıldı.

Ekonomik planlamacılar, hedeflerine ulaşmak için Endonezya hükümetiyle ortak girişim projelerine girecek ve çeşitli alanlarda ilerlemeyi hızlandırmak için Endonezya’ya fon ve uzmanlık getirecek yabancı yatırımcıları aradılar. 1960’ların sonlarından bu yana yabancı firmalar Endonezya’ya milyonlarca dolar yatırdı ve ulusun altyapısını (ulaşım, iletişim, yönetim) geliştirmek için uluslararası kuruluşlardan milyonlarca kredi daha geldi.

Son on yılda Endonezya’nın özellikle petrol ürünleri ihracatından elde ettiği gelir önemli ölçüde arttı. Ülkenin ihracat ve ithalat açısından giderek daha elverişli ticaret dengesi gösterilmektedir.

1970’lerde ekonomik kalkınma planlarının başarısı, okullaşmayı çeşitli şekillerde etkilemiştir. İlk olarak, ilk üç beş yıllık plan, Milli Eğitim Bakanlığı’nın yeni Araştırma ve Geliştirme Merkezi’nin ülke çapında sponsor olacağı yenilikler için ana hatları ortaya koydu. İkincisi, ihracattan, kredilerden ve hibelerden devlet hazinesine fon girişi, ülkenin eğitimin genişlemesini ve kalite iyileştirmesini daha önce hiç mümkün olmayan bir düzeyde finanse etmesine izin verdi. Genel olarak ekonominin artan sağlığı, özel okul destekçilerinin özel eğitimi de geliştirmesini sağladı.

Birinci Beş Yıllık Ulusal Kalkınma Planının (1969-1974) genel amacı, tarımsal üretimi artırmak, madencilik üretimini (petrol dahil) teşvik etmek, tekstil üreticileri gibi endüstrileri artırmak ve altyapıyı (iletişim, ulaşım) oluşturmaktı. ) sosyoekonomik ilerleme için gereklidir.

Planın eğitim bileşeni, yedi soruna saldırmaya odaklandı:

(1) özellikle ilkokul düzeyinde tüm okul çağındaki nüfusu barındıracak yeterli eğitim olanaklarının sağlanması,
(2) genel-akademik müfredattaki öğrencilerin mevcut çoğunluğundan ortaokul kayıtlarını mesleki eğitim okullarında, özellikle tarım kurumlarında çok daha fazla bulunan bir orana değiştirmek,
(3) ilköğretimden ortaöğretime, özellikle mesleki ortaöğretim okullarına geçen öğrencilerin yüzdesinin arttırılması, (4) yetişkin nüfusta okuma yazma bilmeyenlerin azaltılması,
(5) İlkokulda okulu bırakma oranını yüzde 50 azaltmak,
(6) nitelikli öğretmen kadrosunun arttırılması ve
(7) idari verimliliğin iyileştirilmesi.

Buna ek olarak, plan ulusu, ulusun doğum oranını önemli ölçüde azaltabilecek bir aile planlaması-eğitim programına adadı. Bu Endonezya için tamamen yeni bir politikaydı, çünkü 1966’dan önce Sukarno hükümeti altında cumhurbaşkanı doğum kontrol çabalarını kınamış ve bunun yerine nüfus artışını teşvik etmişti.