Filipin Yapısı – Asya Ülkeleri Eğitim Sistemi – Essay – Ödev – Tez – Makale – Çeviri – Tez Yazdırma -Tez Yazdırma Fiyatları

Filipinler

Filipinler’de kentleşme hızı hızlıdır. Şehirlerde yaşayan insan sayısı 1948 ile 1970 arasında da ikiye katlandı (5,1 milyondan 11,7 milyona). Bu eğilim devam ederse, ülke 2000 yılında 28 milyon kentsel nüfusa veya toplam nüfusun yüzde 34’üne de sahip olacaktır.

Nüfus da gençleşiyor. Ortalama yaş 1903’te 20.2 iken 1972’de 16.3’e değişti, böylece 1970’lerin başında insanların yüzde 56’sından fazlası 20 yaşın altındaydı. Bu, okul sisteminin gençleri eğitme konusunda giderek daha ağır bir yükle karşı karşıya kaldığı anlamına geliyor. Etnik ve dini çeşitlilik, eğitim planlamacıları için ek zorluklar da ortaya çıkardı.

Adalardaki çoğu insan kökenlerini Malay atalarına kadar da takip ediyor. Bununla birlikte, bugün Filipinliler, Çin, Japonya ve diğer Asyalı komşularla uzun süreli ticari ve kültürel temaslar nedeniyle Doğu ve Batı’nın kültürel ve etnik bir karışımıdır (temas üçüncü yüzyıla kadar uzanabilir). AD ) ve Batılılar ile yaklaşık üç buçuk yüzyıllık İspanyol kolonizasyonu ve ardından kırk yılı aşkın Amerikan yönetimi. Çin ve İspanyol kanının varlığı özellikle Hıristiyan Filipinliler arasında da belirgindir.

Filipinler, 1970’de nüfusun yüzde 85’i Roma Katolik, yüzde 8,3 Protestan, yüzde 4,3 Müslüman ve geri kalan birkaç başka Hıristiyan olmayan kabile ile ağırlıklı olarak Hıristiyandır. Müslüman ve Hıristiyan olmayan kabileler çoğunlukla Mindanao, Palawan, Calamian Adaları, Mindoro, Visayas ve Kuzey Filipinler’in iç bölgelerinde bulunur. Filipin etnolojisi konusunda önde gelen otorite olan Otley Beyer, 87 lehçe konuşan en az 43 farklı etnik grup da listeliyor. Ancak, konuşulan ana diller açısından Filipinliler gösterilen kategorilere de ayrılabilir.

Okuryazarlık açısından (basit bir mesaj okuyabilir ve yazabilir), 1970 yılında altı yaş ve üzerindekiler arasında okuryazar olan nüfus yüzde 76.39’du. Okuryazarlık kentsel alanlarda (yüzde 86,6) kırsal alanlardan (yüzde 71,47) daha yüksekti. Erkekler (yüzde 76,9) kadınlardan (yüzde 75,9) biraz daha yüksekti. En düşük okuryazarlık Batı Mindanao (68.4) ve Doğu Visayas (69.95) idi.

Yüzyılın başından beri, ölçülen cehalet düştü. On yaşın üzerindekiler için, 1903 nüfus sayımında yüzde 79,8, 1939’da 51,24, 1948’de İkinci Dünya Savaşı’ndan hemen sonra 40,1 ve 1960’da sadece 27,9 idi.

Filipinler
Filipinler dili
filipinler’de yaşam
Filipinler kadınları
Filipince
Filipinler şehirleri

Ekonomi ve Eğitim

Filipinler’de tüm ülkelerde olduğu gibi eğitim sistemi ile ekonomik sistem arasında karşılıklı bir ilişki vardır. Ekonomi, geleceğin işçileri ve tüketicileri olarak öğrencilerin yönetmesi gereken becerileri tanımlayarak ve fon sağlayarak eğitim sektörüne hizmet eder. Eğitim sistemi, eğitimli işçiler ve umulur ki, aydınlanmış tüketiciler ve vatandaşlar sağlayarak ekonomik sektöre de hizmet eder.

Ülkenin net yurtiçi hasılasına (UKP) her zaman en fazla katkıda bulunan iktisadi kuruluş sektörü, 1976 yılında bu sektördeki işgücünün yüzde 52,3’ü (8.069 milyon işçi) ile tarım, balıkçılık ve ormancılık kümelenmesi olmuştur. Ticaret, 1976’da işçilerin yüzde 12,2’si ile ikinci sırada yer aldı. İmalat ise yüzde 10,9 ile üçüncü sırada yer aldı. Toplamın yüzde 41,2’si ücretli ve maaşlı, yüzde 35,8’i kendi hesabına ve yüzde 22,6’sı ücretsiz aile işçisiydi. Serbest meslek sahibi ve ücretsiz işçilerin büyük kısmı da tarımdaydı.

1975’te ülkenin önde gelen ihracatı, santrifüj şeker, hindistancevizi yağı (ham), bakır konsantreleri, kopra, kütükler, altın, muz, şuruplu ananas, melas ve işlenmiş koprayı içeriyordu. Bu kalemler 1975’te toplam ihracatın yüzde 69’unu oluşturuyordu. Filipinler çok fazla makine ve ulaşım ekipmanı ithal ediyor, bu nedenle 1975’te mineral yakıtlar ve madeni yağlar ülkenin ithalatını da geride bıraktı.

Modern gelişmekte olan ülkeler için tipik bir modelde, Filipinler, büyüme programlarını bir dizi beş ve on yıllık planlar etrafında organize etti ve eğitim programlarda da oldukça önemli bir rol üstlendi.

1972-1977 dönemi, Sıkıyönetim’in ilanından sonra Yeni Toplum altında Birinci Beş Yıllık Plan’ın uygulanmasına tanık oldu. Halihazırda ülke, 1978-1982 Beş Yıllık Planı ve kapsamlı 1978-1987 On Yıllık Planı’nı eşzamanlı olarak da yürütmektedir.

Birinci Beş Yıllık Plan, toprak reformu yoluyla kiracılığın ortadan kaldırılması yoluyla gıdada kendi kendine yeterlilik hedeflerine ulaşmak için tarım ve sanayide üretimin artırılmasına, tarımsal üretimi artırmak için büyük hükümet desteği, küçük ve orta ölçekli endüstriler, altyapı projeleri ve sosyal kalkınma programları. Bu plana göre eğitimin ana rolü, insanları sosyal ve ekonomik programlar için de eğitmekti.

1978-1982 İkinci Beş Yıllık Planı ve 1978-1987 On Yıllık Planı yakın geçmişteki eksiklikleri düzeltmeyi ve ekonomi geliştikçe öngörülen darboğazları düzeltmeyi amaçlıyor. Ana hedef, “tarımsal modernleşme ve insan kaynaklarının geliştirilmesi ile el ele sanayileşme” yoluyla büyük Filipinli kitleler için de daha iyi bir yaşam kalitesidir.

Hükümet çabalarının ana itici gücü, nüfusun yaklaşık dörtte üçünün yaşadığı kırsal kalkınmadır. Eğitim, özellikle kırsal ve sıkıntılı bölgelerde, örgün ve yaygın programlar aracılığıyla, her yaştan insanı eğiterek ve beceri kazandırarak, esas olarak insan kaynaklarının gelişimine de odaklanmaktır.

Eğitimin amacı, yetişkin okuryazarlık sınıfları gibi programlar aracılığıyla depresif bölgelerde okuma yazma bilmeyenlerin azaltılması da dahil olmak üzere, bireyin sosyal, ekonomik ve politik bir varlık olarak dengeli bir gelişimidir. Daha dengeli sosyoekonomik kalkınma ihtiyacı, gelir dağılımına ilişkin rakamlarda da görülmektedir.

1950’den beri bu boşlukta herhangi bir daralma da olmadı. Dolayısıyla mevcut hükümetin politikası, toprak reformu ve kırsal kalkınmaya vurgu yaparak ekonomik ve sosyal fırsatlara erişimi de genişletmek ve eşitlemektir.

Gerçekte, ulusun eğitim planlayıcıları, sadece seçkin bir seçkinler sınıfı için değil, tüm Filipinliler için daha büyük bir genel refaha ve hayatın güzel yanlarına eşit erişime katkıda bulunacak programlar formüle etmekle de görevlidir.

Filipin nüfusunda:

En zengin %20, ortalamanın neredeyse üç katı bir gelire sahip. Ortadaki %20, ortalama ortalama gelirin yalnızca üçte ikisinden yararlanıyor; ikinci en yoksul, sadece beşte ikisi; ve en yoksulları, beşte birinden daha da azdır.