Oluşum Süreci – Brezilya Eğitim Sistemi – Essay – Ödev – Tez – Makale – Çeviri – Tez Yazdırma -Tez Yazdırma Fiyatları

Oluşum Süreci

Her şey her zaman akış içinde değildir; kimlik oluşumu da dahil olmak üzere oluşum anları vardır (Laclau’nun tabiriyle düğüm noktaları). Bu tür anlar, farklılık öğeleri arasında ilişkiler kurar. Bu ilişkiler asla statik değildir, aksine “antagonistik… her zaman gergindir”. Dışlanan unsurlar “kurucu dış” olarak kalır, böylece bütünlüğü eşzamanlı olarak “gerekli ve imkansız” kılar.

Siyasal dayanışma (benim tabirim, Lopes’in değil), “farklı kimliklerin” “ortak bir proje adına tikelliklerini” askıya almalarından kaynaklanıyor gibi görünüyor. Hibridizm (ya da sinerji) hem “tikelliğin inkarı hem de tasdiki”dir. Bu tür düğümsel konfigürasyon anlarında hegemonya meydana gelir, ancak kendisi “her zaman kararsız, belirsiz ve çoğul”dur.

O halde siyasi eylem, “karar verilemez bir zeminde alınan kararlarla yürürlüğe girer: kararımızı rasyonel veya zorunlu olarak destekleyen hiçbir a priori [olmasa da] özne olarak kendimizi kurarız.” Stratejik özcülükler asla bundan daha fazlası değildir; “eklemleme sürecinden önce siyasi kimlikler” yoktur. O halde demokratikleşmeyi karakterize eden, özselleştirilmiş “toplumsal grupların” statik “toplumsal talepleri” değil, politik anlamlandırma sürecidir. Lopes, müfredat politikasını, öğretmenler ve öğrenciler tarafından yeniden anlamlandırmaya davet eden, eklemleyici uygulama olarak ifade eder.

Autio’nun Brezilya müfredat çalışmalarında “kültürler arası ödünç alma ve aşılar” ile ilgili sorusuyla ilgili olarak Lopes, kısmen, özellikle Fransa ve Amerika Birleşik Devletleri’nden gelen bu küresel akışlara bağlı olarak Brezilya alanının “melezliğini” kabul ediyor. Bunları “bağımlılık ilişkileri” olarak nitelendiriyor, çünkü bu iki ülkeden edinilen bilgiler, zaman zaman, eleştirmeden bir araya getiriliyor.

Postkolonyal çalışmalarda melezliğe yapılan vurgu sayesinde, akademisyenler, müfredat çalışmalarında yeniden yapılandırıldıkça, kendi bilgiyi yeniden yorumlamaları ve disiplinler arasındaki karşılıklı ilişkiler konusunda daha net hale geldiler.

Bu koşullar göz önüne alındığında, Autio, “Büyük Kitaplar” veya Bildung geleneklerinde olduğu gibi, kanonik bilgiye ne olduğu konusunda sorular sorar. Bununla ilgili olarak, Autoio, bilgi teknolojilerinin katkılarına atıfta bulunarak, böyle bir “küresel bilgi arşivi”nin Avrupalı, hatta Batılı bilgiyi merkezsizleştirip değiştirmediğini soran bir “küreselleştirilmiş Ansiklopedi”ye atıfta bulunur ve böylece yalnızca melezleştirilmiş bir müfredat teorisini değil, aynı zamanda alır.

Lopes, yeni bilginin oluşturulmasında eklemlenme süreçlerinin önceliğini yineleyerek yanıt verir; bu süreçler, her zaman kendi disiplininden ayrı olmayan ama politik anlamının bilincinde olan süreçlerdir. Hoadley’e verdiği yanıta atıfta bulunan Lopes, “yeni teknolojilerin ve kültürel alışverişlerin hızlandırılmasının”, disiplinleri “onları ortadan kaldırmadan” “bulanıklaştırma” işlevi gördüğü fikrini onaylıyor.

Eğitim Sosyolojisi Açık Ders
Eğitim Sosyolojisi İstanbul Üniversitesi
Eğitim Sosyolojisi Final Soruları, Auzef
Aöf EĞİTİM Sosyolojisi

“Kimin neyi, ne zaman, nerede ve hangi meşruiyetle konuşma hakkına sahip olduğunu kontrol eden topluluklar kurulduğundan”, epistemolojik meseleler ve siyasi meseleler disiplin içinde tehlikededir. Bu topluluklar yalnızca yerel ve ulusal değil, aynı zamanda küreseldir ve bu “toplulukların bilgi-iktidar ilişkilerinde küresel olarak epistemik topluluklar olarak nasıl hareket ettikleri” “müfredat politikası için belirli anlamların hegemonyasını” anlamamızı sağlar.

Baker’a verdiği yanıtta Macedo, hem “uluslararasılaşma” hem de “disiplinlerarasılaştırma” açısından “çevirinin zorluğunu” kabul ediyor. Bu kavramlarla Macedo, “akademik kültürler… ulusal önyargılarla işaretlenmiş” arasındaki “çeviri” konularına atıfta bulunuyor. Macedo, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki müfredat çalışmalarına “tanık” olmasına rağmen, ABD müfredat tartışmalarının gerçekleştiği “uzay-zaman”ın dışında yer almaktadır.

Brezilya’daki entelektüel öz oluşumu, Amerika Birleşik Devletleri ile ilişkili olanlardan çok Avrupa (özellikle Fransız ve Alman) felsefi geleneklerinden etkilenmiştir. Bu ifadeyle”uzay-zaman” (Baker’ın “Tarihle ilgisi var mı?” diye sorduğu)- Macedo, “yapılandırılmamış” veya “merkezi olmayan yapıdadır.”

Estetik açıdan Macedo, “farklı algı anlarında” temsil edilen “çok boyutlu bir alanı” belirtmek için Kübizm’e başvurur. Böyle bir görüşün, tarih (ve Baker’ın da sorduğu “otorite” ve “etki”) gibi kavramlar için “derin çıkarımları” vardır, bu da “merkezi olmayan bir yapı”dır, yani “öznenin herhangi bir konumunun belirleyicisi değildir”. ” Baker’a göre tarih, bir dizi a priori, temel, öz, kendiyle aynı veya farklılığı baskılayıcı olarak değil, bağlamından koparma süreçleriyle üretilir.

Baker, Macedo’ya “bilgi” ve “kültür” kavramlarının epistemik oluşumunu sorduğunda, Foucault’nun modern episteme (bölücü pratiklerin bilgi kavramında çok önemli hale geldiği) analizine başvurur. Her ikisi de “üretim, yeniden üretim veya sözceleme” ile olan ilişkilerinden bağımsız olarak “söylemsel pratikler” midir? Eğer öyleyse, “bu oluşumların tanınabilir hale geldiği a priori” nedir? Yoksa a priori “her kipte farklı” mı olur (örneğin, üretim, yeniden üretim, sözceleme)? Bir “a priori” olmadan – melezlik de dahil olmak üzere – tanıma nasıl gerçekleşir?

Macedo, “yaşanan zamandan bağımsız olarak” bir “yeni” epistemenin – “bir çağdaşlık episteme”sinin ortaya çıktığı “yeni bir zamansallıkla” karşı karşıya olup olmadığımızı merak ederek yanıt verir. Böyle bir ortaya çıkış varsa, böyle bir “dispositif” (“episteme’den daha az “homojenleştirici” bir kavram” diye ekler Macedo), bunun herhangi bir a priori olmadığı, tam da sorunun ürettiği yanıt tarafından işaretlenir.

Macedo için, “üretim” veya “yeniden üretim” olarak “kültür” – aslında bir “epistemolojik nesne” olarak – modern epistemenin bir inşasıdır ve “kültürün” “içerik” ve “mevcudiyet” sahibi olmasını sağlar. Böyle bir epistemede “kültür”, “tarih” ve “gündelik yaşamın maddiliği” tarafından “işaretlenir”. Böyle bir “pozitiflik” “kültür . . . “çok kültürlü” bakış açılarının “çeşitliliğe” odaklandığı hayali bir müze vardır.

Farklılığın eklemlenmesi böylece sessizliğe kuramsallaştırılır. Macedo’nun yeniden formülasyonunda, “kültür”, “anlamlama”, “sözceleme”, “düzensiz ve eksik, anlamı ve değeri olan bir üretim” haline gelir. Macedo, Bhabha’ya atıfta bulunarak, sözcelemenin, “anlamlama”nın karmaşık çağdaşlığının “politik yeniden keşfi” olarak kurumsallaştığına dikkat çeker.

“Epistemolojik nesne olarak kültür”de melezlik “önceden var olan kültürlerin bir karışımı” ya da “kültürler arasındaki gerilimi azaltan üçüncü bir terim” haline geliyor. Macedo için melezlik, sözcelemenin gerçekleştiği “koşul” haline gelir. “Kültürel”, “kültür”ün sabitlenmesinden önce gelen akıştır. Melezlik olmadan, sonsuz tekrar olarak yalnızca “kültür” olurdu.

Macedo, Baker’ın çok farklı, hatta uyumsuz geleneklerde konumlanmış teorisyenler olan Laclau, Mouffe, Derrida ve Zizek’i yan yana koymasıyla ilgili sorusuna verdiği yanıtta bu noktayı genişletiyor. Bu “brikolaj seçeneği”, (Laclau/Mouffe ve Derrida’daki “özne” nosyonuna ve onun tarafından kullanıldığı şekliyle “söylemsel pratiklere” ilişkin olarak yaptığı gibi) onların farklılıklarını kabul etme zorunluluğunu ortadan kaldırmaz.

Macedo’nun Zizek’e atıfta bulunmasının, “kurucu dış” kavramına özgü olduğunu belirtiyor. Macedo, ikili mantık analizlerinde, Derrida ve Laclau/Mouffe arasındaki farkların, “yıkılmış bir yapıya” yerleştirildiklerinde ortadan kalktığını bulur.