SOSYAL TALEPLER – Asya Ülkeleri Eğitim Sistemi – Essay – Ödev – Tez – Makale – Çeviri – Tez Yazdırma -Tez Yazdırma Fiyatları

SOSYAL TALEPLER

Yukarıda önerildiği gibi, sosyal talep terimi, bir toplumdaki insanlar tarafından aranan şeyleri tanımlar. Eğitim alanında toplumsal talebin yönü ve gücü, çeşitli okul türlerine başvuran ve okulu bırakanların sayısı, kişilerin kendi inisiyatifiyle kurdukları özel okulların türleri ve eğitim talepleri gibi göstergelerle ortaya çıkmaktadır. 

İnsanların kendileri için istedikleri ile kalkınma plancılarının ulus için en iyi olduğunu düşündükleri şeyler çeliştiğinde ciddi sorunların ortaya çıktığını belirtmiştik. Bu, insanların ülkeyi neyin zenginleştireceğine dair planlamacıların analizine mutlaka katılmadıkları anlamına gelmez. Gerçekten de halk genellikle ulusal planı teori düzeyinde destekler. Ancak insanlar, planın kendi yaşamları üzerindeki etkilerini fark ettiklerinde planı daha az sevmeye başlarlar.

Örneklemek için, iki ASEAN toplumunda, Singapur ve Endonezya’da insan gücü üretimi, okullaşma düzeyleri ve mesleklerin prestiji arasındaki ilişkiyi ele alalım. Singapur, tüm çocukları okula kaydettirme ve çoğunu birkaç yıl orada tutma konusunda imrenilecek bir sicile sahiptir.

Örneğin, ilkokul birinci sınıfa giren tüm çocukların yüzde 95’i altıncı sınıfı tamamlıyor. Ortaokula başlayanların neredeyse tamamı üçüncü yılı, yüzde 95’i dördüncü yılı tamamlıyor. Singapur okullarının bu tutma gücü, ilkokula giden çocukların yalnızca yüzde 19’unun altıncı sınıfa ulaştığı ve ortaokula gidenlerin yalnızca yüzde 19’unun beş yıl sonra hala devam ettiği Tayland’daki okulların kaydıyla keskin bir tezat oluşturuyor.

Singapur’da öğrencilerin okulda kalma oranının yüksek olması nedeniyle, ülke, bu şehir devletinin hayatta kalması için bağlı olduğu ticari, imalat ve devlet işletmelerinin üst kademelerinde çalışacak insan gücünü hazırlamada oldukça başarılı olmuştur. Ancak Singapur, ekonomik yapının alt seviyelerini istekli işçilerle doldurma sorunlarıyla karşı karşıyadır.

Ortaöğretimi bitiren öğrencilerin neredeyse tamamı, eğitim düzeylerine eşit olduğunu düşündükleri yüksek prestijli mesleklere girmek isterler. Çok azı elleriyle çalışmakla ilgileniyor. Dolayısıyla halk, ulusun iş yapısının her seviyesinde işçilere ihtiyacı olduğu konusunda hemfikir olsa da, insanlar kimin hangi işleri dolduracağı sorusuyla karşı karşıya kaldıklarında, neredeyse hepsi daha yüksek prestijli pozisyonları isterler. Kendi yurttaşlarından başkalarının el emeği işlerini üstlenmesini bekliyorlar.

Endonezya, ekonomik sistemi modernize etme girişiminde diğer birçok gelişmekte olan ülkeye benzer. Böyle bir modernizasyon, üst düzey ve orta düzey teknik ve yönetim işleri için eğitilmiş insan sayısında büyük bir artış gerektirir.

Eğitimin PLANLANMASI
Merkeziyetçi eğitim sistemi nedir
Eğitim arzı nedir
Eğitim talebi nedir
Merkeziyetçi eğitim sistemi faydaları
Eğitim PLANLAMASI Nedir
Eğitim maliyeti nedir
Eğitim PLANLAMASI nasıl yapılır

Okul sisteminin, üniversitelerden çok sayıda üst düzey profesyoneli ve hatta ülkenin liselerinden çok daha fazla sayıda orta düzey personeli mezun ederek bu çabaya katkıda bulunması bekleniyor.

Sadece mezun sayısı artmayacak, aynı zamanda bilim, teknik ve işletme programlarından beşeri bilimler ve sosyal bilimlerden çok daha büyük bir oran gelecektir. Ancak bu plan, toplumsal taleple sürekli bir çatışma içine girmiştir. Hangi mesleklerin en büyük prestij ve ödüle sahip olduğu konusundaki tutumları, okulların çıktılarını iki ana şekilde etkilemiştir.

İlk olarak, çocuklarını ortaokulu bitirmeye teşvik edecek kadar hırslı ailelerin çoğu bu seviyede durmak istemiyor. Gençlerin üniversiteye devam etmelerini istiyorlar, ancak çoğu zaman böyle bir diplomanın temsil etmesi beklenen bilgi sevgisinden çok üniversite diploması için. Sonuç olarak, çok az sayıda ortaokul mezunu, liseyi bitirdikten sonra orta düzey teknik ve yönetim pozisyonlarına girmekle ilgilenmektedir. Bunun yerine, “daha iyi bir şeye” geçmek istiyorlar.

İkincisi, beşeri bilimler, sosyal bilimler ve ileri bilimlerdeki klasik müfredat, geçmişte olduğu gibi, teknik veya işletme müfredatlarından daha fazla prestij taşımaya devam ediyor. Bir meslek okulu, geleneksel bir akademik kurum tarafından cezbedilen başvuru sahiplerinin niceliğini veya kalitesini çekmez.

Bu gerçek, Endonezya’nın sekiz yıllık ulusal kalkınma programının yürürlükte olduğu 1960’lardaki kayıt rakamlarıyla gösterilmektedir. 1959’da beşeri ve sosyal bilimlerdeki üniversite öğrencilerinin oranı yüzde 53 iken, kalan yüzde 47 fen, teknik ve mesleki programlardaydı. Hükümetin sekiz yıllık ekonomik kalkınma planı, fen-teknik-mesleki öğrencilerin oranını yüzde 68’e çıkarma çağrısında bulundu.

Bununla birlikte, 1967’ye kadar oran sadece istenen yönde hareket edememekle kalmadı. O yıl devlet üniversitesi öğrencilerinin yüzde 64’ü sosyal bilimler ve beşeri bilimler derslerinde ve yüzde 36’sı fen bilimleri ve mesleki çalışmalarda bulunuyordu.

Bu, hükümetin planının tamamen başarısız olduğu anlamına gelmez. Gerçekten de, bilim ve mesleki eğitimdeki öğrencilerin mutlak sayısı 1959 ile 1967 arasında yüzde 246 arttı, bu nedenle plan ekonomiye ihtiyaç duyduğu daha fazla insan türünü sağladı. Ancak aynı dönemde beşeri ve sosyal bilimlerdeki öğrenciler yüzde 390 arttı ve bu artışın en azından bir kısmı sosyal talebin bir sonucuydu.

Gelişmekte olan ülkelerdeki eğitim sorunlarının gözlemcileri, bu ülkelerde klasik akademik müfredatın popülaritesinin devam etmesinin talihsiz sosyal sonuçlarıyla birlikte mesleki çalışmaların popülaritesinin eksikliğini sık sık dile getirdiler. Bazı eleştirmenler, gelişmekte olan bölgelerin sakinlerinin, bu bölgeleri 1900’lerin ortalarına kadar sömürge olarak elinde tutan Avrupalılardan miras kalan sözde “işlevsiz” klasik okulları neden desteklemeye devam ettiğini anlayamadıklarını ima ettiler.

Ancak gelişen toplumlara daha yakından bakıldığında, klasik okulların ulusal ekonomik büyüme ve insan gücü planlaması açısından işlevsiz olabileceğini, ancak kişisel-toplumsal prestij açısından oldukça işlevsel olmaya devam ettikleri görülmektedir. Endonezya’nın eski Hollanda kolonisinde, hukuk veya siyaset bilimi derecesi hala prestijlidir ve onu kazanan bir genç için daha iyi bir sosyal konuma yol açabilir.

Bu nedenle, nüfusun geniş bir kesiminin eğitim düzeyi ve türü seçimi, ulusal insan gücü planlaması açısından en işlevsel olmasa da, hırslı bireysel yurttaş açısından işlevseldir. Eğitim Bakanlığındaki bir yetkili, ortaöğretim düzeyinde çok sayıda meslek okulu mezunu gerektiren bir insan gücü planının formüle edilmesine yardımcı olabilir.

Bununla birlikte, kendi oğullarını ve kızlarını klasik, üniversiteye hazırlık kurslarına kaydettirmesi muhtemeldir, çünkü onların bir üniversite eğitiminin, hatta beşeri bilimlerde bile getirmesi beklenebilecek prestijden yararlanmalarını istemektedir. Dolayısıyla, gelenek faktörleri ve kişisel hırs, ulusal kalkınma planlaması açısından okullaşmanın amaçları ile toplumsal talep açısından bakıldığında amaçlar arasındaki çatışmaya katkıda bulunur.